Het leven is als een treinreis, met al zijn stations en omwegen.
Gedicht in gastcolumn van Wim Beekman op de website van Piety
Tijdens zijn vakantie in Oostenrijk, kwam Wim Beekman dit gedicht tegen in de Burgkapel op de Cavalerieberg.
Het leven is als een treinreis, met al zijn stations en omwegen.
Wij stappen in, treffen onze familie, en denken dat zij altijd met ons zullen meereizen.
Maar op een of ander station zullen zij uitstappen,
en wij moeten onze reis zonder hen voortzetten.
Weer andere passagiers zullen instappen, onze vrienden, buren, collega’s.
Geliefden en misschien ook de liefde van ons leven.
Sommigen zullen weer uitstappen, en een grote leegte achterlaten.
Van anderen zullen we nauwelijks merken dat zij de trein hebben verlaten.
De reis is vol vreugde, verdriet, begroeting en afscheid.
Het gaat erom dat je met velen een goede band opbouwt.
Het belangrijkst is dat wij de aanwezigheid van ieder mens in onze levenstrein
als kostbaar geschenk en waardevol voor onszelf ervaren.
Het grote raadsel is dat wij nooit weten op welk station wijzelf zullen uitstappen.
Laten wij daarom leven, liefhebben, vergeven en altijd het beste geven.
Immers dan, wanneer het moment gekomen is dat wij de trein moeten verlaten,
en onze plaats leeg zal zijn, zullen enkel goede herinneringen aan ons blijven,
En de trein van het leven zal voor altijd daarmee verder reizen.
VERDER LEZEN?
Ga naar de website van Piety, http://www.pietyveenema.nl
Kijk onder COLUMNS.
Daar vind je de volledige gastcolumn van Wim: TREIN DES LEVENS