'Maham, Bertje ligt in de sloot'.
Jim schreeuwen, ik brullen. Hij plat op zijn buik tussen het riet.
'Nou, dan trek je hem er toch weer uit! De lijn zit achter zijn voorpootjes, dus hij kan zelf ook wel wat meewerken', zei Erica.
Weg illusie van ambulances met zwaailicht, sirene, zuurstofmaskertjes en pipetjes kippensoep.
Ik werd in een cementemmer, bedoeld als plantenbak op het bejaardenstoeltje onder de douche gezet:
Krijsen, shampoo in mijn oogjes.
'Bert, ik heb geen kattenduikbrilletjes dus even de kiezen op elkaar.'
Kreeg nog wat wasverzachter over me heen, maar voordat ik droog geföhned zou worden, was ik hem al gesmeerd naar zolder.
Gelukkig zorgde Jim ervoor dat de asbak vol kwam, deed zijn schoenen uit en liet de macaroni aanbranden.
The real mancave feeling!
Die valse rooie die stond te grijnzen toen ik in de sloot vocht voor mijn leven krijg ik nog wel.
God, wat is die kat lelijk.
Bert.
Bertje schrijft over wat hij meemaakt, niet altijd maar zo nu en dan. Meer over Bertje