Wat zagen Niels en Julia toch? Op mijn column over het bankje op de Veluwe bij radio Kootwijk kreeg ik diverse reacties. Zo schreef Marian: Leuk. En wat kan het je aan het denken zetten. Heel bijzonder. Ineke schreef: Ook wij hebben op een dergelijk bankje gezeten, mijmerend over de tekst. Maar… niet gegoogeld.
Blij, en verrast door dit berichtje van jou. Mijn leven, komt in een stroomversnelling…. Deze 70-jarige lezer greep de gelegenheid aan zijn bewogen levensgeschiedenis met mij te delen. Tja, soms is het moeilijk gevoelens uit te spreken en dan lukt het op papier beter. Dan kan schrijven een goede uitlaatklep zijn en ontdek je wat er in je leeft.... Zo werkt het bij mij vaak in mijn columns. Want, beste lezer, hoe deze column afloopt is nog onbekend. Ook voor mij.
Enfin, nogmaals speuren via Google. Had ik vorige keer 196.000 zoekresultaten, nu nog 1240 op mijn vraag: wat zagen niels en julia. Grappig vond ik dat de link van Ellen in mijn vorige column, nu bovenaan stond en direct daaronder mijn eigen column. Grappig vond ik ook de 14e link van www.williewortelwedstrijd.nl Promotiefilmpjes over uitvindingen van kinderen, zoals een “duopan”, een pan waar je niet zonder kan. En een fietsparaplu, waarmee ik mezelf in gedachten al zag fietsen...
Verder zag ik een Niels die een voorstelling over Romeo en Julia had gemaakt. Een andere Niels had een site over handgemaakte menora’s. Laat deze Niels nu toevallig een partner hebben met de naam Julia. Dus ik waagde een mailtje: Zijn jullie misschien dé Niels en Julia van dit bankje bij radio Kootwijk? En zo ja, willen jullie dan vertellen wat jullie zagen? De volgende dag kreeg ik antwoord: Ik moet u helaas teleurstellen. De tekst komt niet bij ons vandaan..Maar als u er achter komt wat ze zagen dan ben ik ook wel erg benieuwd. Heel veel succes met uw zoektocht naar onze naamgenoten en de oplossing van het mysterie.
Wéér het internet op. En ik dacht aan Willie Wortel en zijn assistent Lampje, het intelligente gloeilampje met armpjes en beentjes met een eigen wil en Willie’s grootste vriend en hulpje. Ik mag warempel ook wel zo’n hulpje hebben om dit vraagstuk te ontsluieren. Of… kan het beter een mysterie blijven? Guido Gezelle zei het ooit al: ‘Mysterie kind, mysterie is ‘t, al wat gij ziet of hoort.’
Ach, zolang het een mysterie blijft, kan elk zijn eigen unieke gedachten vormen, zoals mijn trouwe medelezer Sander schreef: ‘Wat zien we als we op het bankje zitten in de natuur op de hei?Zouden we ons niet klein voelen bij zo’n schepping? Ieder heeft op zo’n moment z’n eigen gedachten.Urenlang kun je met je gedachten bezig zijn: met dingen die vervlogen zijn of met dingen die je zou willen weten en nog voor ons verborgen zijn...'
Piety Veenema, www.pietyveenema.nl
Hier een link naar de site van Niels van der Poll:
http://handgemaaktemenora.wordpress.com/