Hij is werkelijk onweerstaanbaar.
Natuurlijk, ik verwachtte wel iets. Ik had Redmond O’Hanlon’s boeken gelezen. Opgewekte verslagen van een man die zich in de meest waanzinnige situaties weet te werken met tovenaars in Congo, of woeste indianen in de Amazone, en ondertussen zijn reisgezellen tot waanzin drijft. Ik had ‘O’Hanlons Helden’ gezien: een programma waarin hij – te oud om nog de jungle in te gaan – de plaatsen bezoekt waar zijn geliefde ontdekkingsreizigers over schreven. Gabon, Indonesië, Brazilië, Mongolië.
De manier waarop hij met kinderlijk enthousiasme de schedel van dinosaurusbottenjager Copes vasthoudt, bladert door zijn dikke boeken waaruit talloze gele post-its steken, zijn fascinatie als hij een achttiende eeuws manuscript doorbladert, waarin sprake is van mysterieuze stad Z. die Percy Fawcet enkele honderden jaren later probeerde te vinden. Als ik dat zie, word ik blij. Zo iemand moét wel sympathiek zijn, denk je dan.
Goddank, dat wás hij ook. Ik heb heus wel eerder mensen geïnterviewd die ik bewonderde, of die me fascineerden. Maar Richard Dawkins bleek een omhooggevallen diva (vast heel slim, maar níet aardig), Rupert Sheldrake leek vooral moe en verbitterd.
Maar O’Hanlon? Blij. Hij beschouwt zichzelf als ‘lucky’ dat hij mag doen wat hij doet. Maakt grapjes als een schooljongen en loopt over van de verhalen, waaruit al snel blijkt dat hij iedereen beschrijft alsof de personages uit zijn boeken? Een paar vrouwen die hij ontmoette en die kritiek hadden op zijn televisiewerk? ‘Three huge women, with moustaches you know? They must have been head mistresses, I’m sure! And she yells at me…’ Of de matrozen op de Beagle: ‘There they were, those beautiful girls, up there in the mast, on a wire in the black night. Wonderful!’
De wijn vloeide rijkelijk, daar aan die tafel in het Centraal Station. Hij had nóg rijkelijker gevloeid, als hij de kans had gekregen. Het geplande interview van een uur liep uit op een plezierige ontmoeting die de hele middag duurde. Hij liet zich zien als een ongelooflijke charmeur (“so you’re writing children’s books? Bless you! That’s really wonderful.”) Werkelijk interviewen bleek lastig, want het gesprek gleed overal heen, maar who cares?
En natuurlijk wilde ik graag een handtekening in mijn exemplaar van Congo. En omdat Roelof, die O’Hanlon 18 september gaat interviewen in de Aletta Jacobshal graag een foto met hem wilde, kwam een foto van mij. En…
Hmmmm.
Later, in de trein terug, sloeg ik het boek maar eens open. En het was beslist de origineelste opdracht die ooit iemand voor mij in een boek heeft geschreven. ‘Darling, that interview at the First Class in Central Station was so exciting. But by far the best bit, was kissing you delicious ‘neck’. Woof woof! Redmond.