~
Lichtpuntjes
Het is halverwege januari. Op de ontbijttafel staat nog steeds het mandje met kerst- en nieuwjaarswensen. Tijd om ze op te ruimen. Maar nog één keer laat ik ze door mijn handen gaan. Ook twee kaarten zonder afzender. Maar dat is niet erg, ik had hun handschrift eerder al herkend op de envelop. Merry Christmas van een zus en de andere zelfgemaakte Noflike Krystdagen van een vriendin.
Dat is overigens een leuke hobby. Nog voor het openmaken van de envelop het handschrift proberen te herkennen. Lukt dat niet, dan voel ik het soms al aan de inhoud, zoals de creatief beplakte kaarten. En als men op de achterkant de postcode heeft vermeld, is het meestal een eitje.
Ongelooflijk hoeveel verschillende kaarten er zijn. Geen kaart gelijk deze keer. Zoveel mensen, zoveel smaken. En over smaak gesproken: hoeveel zegt de kaart over de afzender(s)?
Nee hoor, ik ga hier niet een al te serieuze beschouwing aan wijden. Ik vertel alleen even wat me opvalt. En dát kan wel puur toeval zijn. Of misschien leg ik er zelf veel meer in dan de afzender ooit bedoeld heeft of nimmer bij heeft stilgestaan.
Maar ik verbeeld mij dat er achter de kerstkaarten van Unicef en Natuurmonumenten warme harten kloppen. Net als achter de vele winterse taferelen met roodborstjes.Voor mij ligt ook een kaart met een kerststal. Op de dakrand - boven de herder met os, ezel, schaap en big - zitten twee witte duiven. Daardoor schiet mij ineens een graftekst te binnen die ik ooit in Noordwijk las: Er vlogen twee witte duiven langs mijn venster.
Dat inspireerde mij tot deze column. Ook heel bemoedigend zijn de persoonlijke nieuwsjaarswensen van verschillende medelezers, zoals: Lichtpuntjes, soms zijn ze groot, soms zijn ze klein, je hoeft ze niet te zoeken, je kunt ze ook zijn! En deze: Ga lekker door met je gedichten in 2014, ik zie er naar uit.
Verder kreeg ik diverse reacties op mijn eigen nieuwjaarswens, zoals: Dat had ik nou net even nodig. Je gedichtje hangt bij mij op het prikbord.
Dat geeft mij ook weer moed om door te gaan en met vertrouwen de toekomst tegemoet te zien. Daarbij realiseer ik me dat er medereizigers in mijn schrijftrein zijn die gegeven hun gezondheid of in de privésfeer, onzekere tijden tegemoet gaan. Ik wens hen dan ook bijzonder veel sterkte toe.
Ik hoop dat we over en weer lichtpuntjes voor elkaar kunnen zijn.
Piety Veenema, www.pietyveenema.nl