Lieve Henny,
Wat zou het mooi zijn dat ik je vandaag zou kunnen feliciteren met je 67ste verjaardag.
Met deze zin in mijn hoofd werd ik wakker en besefte dat het nog twee dagen te vroeg is. Want het is nu zaterdag en aanstaande maandag is het pas zover. Hád het zover kunnen zijn, moet ik mijzelf corrigeren. Helaas.
Is het werkelijk al drie jaar en drie maanden geleden dat jij bent weggegaan?
Het voelt nog altijd als de dag van gisteren. Hoewel… niet helemaal. Want dan zou ik mijn tranen onder de douche weg laten spoelen. En dat doe ik al lang niet meer.
Maar wel zijn er af en toe nog tranen van ontroering. Vooral als ik jouw USB-sticks met jouw foto’s bekijk, zoals afgelopen week op een morgen. Of als ik tijdens mijn optredens over mijn ontmoeting met jou vertel en mijn gedicht “Verlaat verdriet” voordraag: over mijn gevoelens bij jouw babyfoto van je eerste kleindochter. Jouw trots. Dit gedicht dat jij – voor je wegging – nog gelezen hebt. Dan zie ik soms ook tranen van ontroering bij anderen wat mij in de pauze of na afloop soms mooie, maar ook aangrijpende gesprekken oplevert.Vrouwen die mij zomaar deelgenoot maken van een stukje uit hun leven.
Zomaar. Dat hadden jij en ik ook in 2010. Zomaar deelden wij vier maanden tijdens jouw ernstige ziekte iets uit ons leven met elkaar. Zowel vreugde als verdriet. En ook jeugdherinneringen.Want wat bleken wij veel met elkaar gemeen te hebben. Daar zou ik een boek over vol kunnen schrijven. Heel bijzonder.
‘Goh, zit je nou nog steeds met die vrouw,’ vroeg iemand me laatst.
Dat vind ik de verkeerde vraag. Alsof dat een probleem is, terwijl dat het voor mij absoluut niet is. Want lieve Henny, onze ontmoeting van hart tot hart zie ik als een kostbaar geschenk. En dat wil ik voor altijd in mij mee blijven dragen.
Liefs, Piety.
Piety Veenema, 15 februari 2014
www.pietyveenema.nl