The Stream And Other Songs is een avontuur dat niemand eigenlijk mag missen.
Het is niets minder dan de geboorte van een nieuw geluid. Eindelijk weer eens écht eerlijke muziek!
Bovenstaande woorden zijn gschreven door Jeremie Wind in zijn recensie van het album van The Distant Cousins uit Zuidhorn.
De titelsong van hun album is te beluisteren op Youtube.
TDC bestaat uit Wim Venema, Casper van Raaij, Hylke van den Berg en Wietse de Haan.
De gehele recensie
Aan The Stream And Other Songs van The Distant Cousins ontbreekt nogal wat.
Zo is het album gespeend van al die bombastische ijdeltuiterij die tussen grofweg 1955 en 1995 de popmuziek domineerde.
Maar óók mist het die zorgvuldig ingestudeerde zgn. integriteit van allerlei hedendaagse bands, met tergend opgewekte, in Cockney of Mancunian dialect kwakende zangertjes/zangeresjes, of met juist volkomen chagrijnige, mompelende, ja zelfs huilende zanger(es)s(en) – hun cd’s uiteraard zonder één enkele valse noot,
gemiste drumslag of ander onvoorzien momentje.
The Distant Cousins doen helemaal niet aan overdubs en zijn wars van bovengenoemde aanstellerij.
Zij spelen er op los. Met ingestudeerde basisstructuren van songs, maar met daar bovenop volop improvisaties.
De hoes van hun cd ziet er uit als die van een goedkope bootleg.
In de afbeelding op de voorkant herkent de ware kenner het portret van een bierdrinkende Wim Venema.
Hij had in kringen van muzikale lekkerbekken allang een beroemdheid kunnen zijn, onder zijn pseudoniem Bill Baboon.
Ruim tien jaar geleden al verscheen zijn eerste album The Confessions Of Dr. Solo,
een in eigen beheer uitgebrachte cd met een aantal pakkende doch rafelige, complexe songs.
Van het beklemmende openingsnummer Who’s Afraid Of The System, de dreigende psychose van You Don’t Fit In My Head en het verongelijkte
geweeklaag in Blue To Grey tot aan I, The Memory, waarin Bill onder begeleiding van enkele kaal en vermoeid klinkende instrumenten zó mistroostig over
het akelige leven van een zeebonk zingt dat het de luisteraar bij de keel grijpt tot deze bijna stikt in de wurgende uitzichtloosheid van het lied.
Kortom, een album over mislukking, met soms houterig spel en matige akoestiek, maar met songs die men na enkele luisterbeurten nooit meer vergeet.
Maar terzake. Aan de binnenkant van de hoes van The Stream And Other Songs zien we Casper van Raaij, Hylke van den Berg en Wietse de Haan.
Zij blijken ouderwets en modern tegelijk te kunnen spelen.
Tijdloos derhalve. En gelukkig dus zonder de irritante eigenschappen van al die ‘gearriveerde’ muzikanten,
die zich met geen bijl meer laten wegslaan van radio, tv of internet.
Het eerste nummer van de cd heet The Stream (hoe kan het ook anders).
Een transparant stuk muziek, met een sixtiesgitaartje dat hier en daar herinnert aan de song Down By The River van Neil Young.
De drums zijn niet opdringerig en de zang is laid-back, zodat er ruimte tussen de klanken zit.
Dit is muziek waar de wind doorheen waait.
My Cage is de tweede song. Het komt binnen als een boze buurman die de voordeur opentrapt.
Een rauwe protestsong a la Rumble van Link Wray, dus zonder zang.
Het sfeervolle Other Side kent wél teksten – o.a. over onvervulde dromen.
Het psychedelische snarenspel nodigt de luisteraar uit om lekker mee te dromen.
Wie het vierder nummer Real beluistert, meent in het begin misschien even met Lou Reed van doen te hebben ten tijde van diens album New York.
Maar naarmate het nummer vordert blijkt het te gaan om een potentiële festivalhit! Een publiekslieveling, dat kan niet anders!
In If You Want Something horen we een sixties-hammondorgeltje, close-harmony, psychedelica, ritmische capriolen en… dreiging! Gruizige waanzin!
De ideale soundtrack voor een psychologische thriller of horrormovie. Voor sterke zenuwen.
Vervolgens bijkomen bij I’m So Down? Misschien.
Het lied bestaat hoofdzakelijk uit één akkoord en heeft een eenvoudige boodschap.
Na een fragment met tóch enkele akkoordwisselingen zakt de song enigszins in.
Dan wordt het te langdradig voor passieve beluistering.
Meer iets voor in de auto op de snelweg, of tijdens het ramen lappen.
In feite een jamsessie, die luisteraars in een huiskamersituatie na één luisterbeurt waarschijnlijk voortaan zullen overslaan.
Every Soul is het zevende nummer en heeft gelukkig weer een heel andere klankkleur.
Bob Dylan na een verjongingskuur? Kan wel eens een klassieker worden, met dat tokkelgitaartje.
Al gaat de spanning er tegen het einde wel behoorlijk van af.
I Came For You is dan weer een heel ruimtelijke track.
Het heeft een sound die afstand suggereert. Een reis. Maar ook een aankomst. Een leegte die gevoeld wordt. Verkilling.
Een song als een rilling over de rug. Dat verre synthesizertje… Verscheurdheid! Uniek.
Pesterig, dreinend, brutaal, venijnig, zo klinkt My Brother Knows What I Do.
Een chanson over de macht van het grote geld, en hoe de mensheid daaronder gebukt gaat.
Maar vergis je niet. Dit is een meezinger van de bovenste plank!
Just A Minute is daarentegen een poging. Nog een poging. Een weifeling. Toch maar wel dan. Nee, valse start. Toch weer… aanloop… nee, een vastloper.
Knallen tegen de muren op! Toch maar niet… Verklankte onbeholpenheid.
De afsluiter When Love Comes Over is een troostrijke, typische rockballad met een klassiek thema, dat langzaam naar een climax werkt.
Een song met vele fraaie lagen. Ouderwets? Ja. Afgezaagd? Neen! Zes minuten duurt het lied, maar toch is het nog te snel afgelopen.
Samengevat: het ongetwijfeld in één ruk opgenomen The Stream And Other Songs is een avontuur dat niemand eigenlijk mag missen.
Het is niets minder dan de geboorte van een nieuw geluid. Eindelijk weer eens écht eerlijke muziek!
__medium.jpg)
