n de schaduw van Rabobank-kopman Robert Gesink debuteert Bauke Mollema morgen in de Tour de France. Het begin van zijn carrière leest als een jongensboek. Zeven jaar geleden werd de klimmer 'ontdekt' op de vlakke weg tussen Zuidhorn en Groningen, waar hij elke dag fietste op een gewone herenfiets. Elke dag een beetje sneller.
Egon van Kessel, voormalig wielerbondscoach, grinnikt. 'Bau-ke Mol-le-ma. Wie noemt z'n kind nog Bauke? Niemand toch? En dan ook nog Mollema van achteren. Ha, wat een naam.'
'Egon heb ik als eerste over Bauke Mollema gehoord,' vult Rabobank-ploegleider Adri van Houwelingen aan in het AD. 'Nou, dacht ik toen, die naam vergeet ik in elk geval nooit meer.'
Jongensboek
Dit verhaal is het begin van een jongensboek, met een hoofdpersoon die qua naam moeiteloos in de Kameleon-reeks had gepast. Bauke Mollema (nu 24) las niet over de avonturen van de tweeling Klinkhamer, thuis in het Groningse Zuidhorn. Wat wel? 'Snelle Jelle. En Harry Potter.'
Hij debuteert in de Tour de France. Het volgende hoofdstuk in zijn jongensboek, dat nog lang geen einde heeft. Sterker, niemand weet hoe dik het wordt. Maar als de voortekenen niet bedriegen, kan het op een behoorlijke papierberg uitdraaien.
Herenfiets
Het begint op de weg tussen Zuidhorn en Groningen, waar Mollema dagelijks naartoe fietste voor zijn vwo-schooltijd. Op een doodgewone herenfiets, door wind, regen, sneeuw en de zon. Het doel was simpel, elke dag iets sneller dan de vorige. Geen wonder dat de Rabobank-renner tegenwoordig een heel aardige tijdrit kan rijden. Maar wel apart dat een jongen van het vlakke Groningse land een echte klimmer is geworden. Hoewel, Tourwinnaar Jan Janssen zei ooit dat hij het klimmen leerde door op de dijk tegen de wind in te fietsen.
Mollema: 'Zo werkt het ook, want de inspanning is hetzelfde.'
Tourtoto
De herenfiets werd een racefiets, de middelbare school de universiteit, de scholier een student en een enorme wielerliefhebber. 'Ik ben het gaan volgen op m'n twaalfde of dertiende. De Tour die Pantani won. Ik weet nog dat Michael Boogerd toen elke dag een paar plaatsen opschoof, omdat er weer een paar renners uit de Tour waren gestapt. Zat je elke dag voor de tv, hopend dat er weer een paar naar huis zouden gaan. Een paar jaar later ging ik meedoen aan zo'n Tourtoto. Ik geef toe dat het wel een vreemde gewaarwording is dat allerlei mensen nu zitten af te wegen of ze mijn naam moeten invullen. Mijn broer belde ook, ik sta in drie van zijn Tourploegen. Toen dacht ik: eh, is dat wel zo verstandig?'
Wielervereniging
Dagelijks passeerde hij op weg van Zuidhorn naar de Groningse universiteit een man die ook al een dankbare naam voor een jongensboekenschrijver heeft: Bram Bos. Die raakte zodanig onder de indruk van het tempo en het fanatisme van de student die hem elke dag opnieuw inhaalde, dat hij de fietser op een gegeven moment aanraadde zich aan te sluiten bij de Noordelijke Wielervereniging Groningen. Zijn zoon reed daar ook, prima club. Het was eind 2004, het leven van de hoofdpersoon ging veranderen.
Verroeste racefiets
'Ik werd direct gebeld door onze juniorencoach,' vertelt Thijs Rondhuis, ploegleider bij de vereniging. 'Hij zei: 'Er komt nu toch een talent bij ons rijden. Je moet komen kijken.' Ik zag een tenger mannetje, met een verroeste racefiets en een veel te grote helm op. Maar ondanks die omstandigheden reed geen van onze leden hem er af. Hij wist niets van het technische gedeelte, maar die achterstand was na een maand of vier verdwenen.'
Slecht gesoigneerd
Rondhuis nam Mollema mee naar wedstrijden en tipte Egon van Kessel, destijds bondscoach van de wielertalenten. 'Maar ik kreeg jaarlijks twintig tot dertig van die tips, dus ik deed daar niet direct iets mee. Tot de Ronde van de Alblasserwaard. Over de koersradio hoorde ik weer die naam, Bauke Mollema, bij de drie koplopers. Ik reed met mijn auto naar de kopgroep en zag een magere, slecht gesoigneerde jongen die wel heel hard kon fietsen. Ik had een plekje over voor een beloftenkoers in de Ardennen en nodigde hem uit. Dat berust dus op louter toeval. Dankzij zijn naam en dat ik een plek over had.'
Toeval
Mollema: 'Alles is toeval. Als ik in de stad Groningen had gewoond, dan had ik nooit elke dag zo'n stuk hoeven te fietsen en was ik het misschien nooit leuk gaan vinden. Ik denk dat ik dan ondernemer was geworden.'
5-7-2011 ad
__medium.jpg)
