“Granaatjes met een gouden slot”
Humoristische en ontroerende gedichten over bijzondere momenten.
Wat beleef je bijvoorbeeld in de wachtkamer van de dokter; als je een tweedehands hoed koopt; als je autopech krijgt in het buitenland; als je man een vrouw redt; als je schapen in de stad ziet lopen; als de organist spoorloos verdwenen is...
Hoe beleef je Pasen, Hemelvaart, Kerst, een bezoek aan je moeder,
de verjaardag van je kind, een zondagochtend, een doopdienst.
Hoe kijk je naar de regenboog?
Granaatjes, schitterende herinneringen,
verbonden door een gouden slot.
Coby Poelman - Duisterwinkel:
"Geboren in Groningen (1955), opgegroeid in deze omgeving, gehuwd (1975) begon ze in 2006 gedichten te schrijven die
gepubliceerd zijn in diverse kerkbladen, kranten, tijdschriften en op het internet. Ook schrijft ze gedichten over boeken voor literaire bijeenkomsten en gedichten in het Gronings voor het tijdschrift voor de Groninger cultuur en voor de stichting Mien Westerkwartier.
Ze wordt geïnspireerd door wat zich voor haar geestesoog afspeelt."
“Granaatjes met een gouden slot”
te koop op www.boekscout.nl
ISBN: 978-90-8834-562-3 voor 12,95. 70 blz.
en te bestellen in iedere erkende boekwinkel
Coby Poelman-Duisterwinkel: “mijn moeder leerde mij de liefde voor de poëzie”
ADUARD- Na een tijd intensief dichten in Nederlands en in het Westerkwartiers, werpt dit voor Coby Poelman-Duisterwinkel nu haar vruchten af. Onder de naam ‘Granaatjes met een Gouden Slot’ komt haar eerste dichtbundel uit. “Een behoorlijke kick dat je werk op deze manier erkend wordt,” vertelt ze. Ze kan het zelf nog maar amper bevatten, maar hij komt. Een bundel met 66 - in dit geval alleen Nederlandse - gedichten.
De rode draad door de bundel is vrij breed opgezet, de gedichten moeten een glimlach op de gezichten van de lezer toveren, maar een traan in de ogen is ook niet erg, als mensen er maar iets aan hebben en er uiteindelijk blij van worden. De bundel begint met de algemenere gedichten en de gedichten die ze veel gebruikt om voor te dragen en lopen vervolgens over in de persoonlijker beleving, dit zijn geloofsgedichten. Zelf kerkt de dichter in De Martinikerk in Groningen, deze kerk is voor haar een behoorlijke inspirator, vandaar dat Poelman de opbrengsten van de eerste 1000 verkochte exemplaren aan deze kerk schenkt. “Deze opbrengsten zijn voor de avonddiensten van de kerk, zo heb ikzelf er iets aan en de kerk ook.”
Uiteindelijk komen er wel veel dingen kijken bij een bundel uitbrengen, de uitgeverij die de bundel zal vervaardigen laat veel aan de schrijfster zelf over. Zo moet ze zelf de gedichten geheel foutloos aanleveren, moet ze zorgen voor een foto en een kleine biografie. “Daar heb ik het best druk mee, het begint haast op werken te lijken,” lacht Poelman. Ze doet het met alle liefde, maar al vindt ze het prachtig om haar eigen boek uit te brengen, het brengt ook nadelen met zich mee. “Ik kan de gedichten niet overal vrij achterlaten. Zo had ik veel gedichten op gedichten.nl staan, maar die moest ik er allemaal afhalen vanwege het contract. Nu kan ik wel nieuw werk schrijven en dit weer plaatsen, maar het werk in de bundel mag er niet meer op. Daarnaast had ik zelf een klein boekje gemaakt ‘wachtkamerlectuur’ waar gedichten in stonden. Deze heb ik bij de huisartsen in de wachtkamer gelegd, zodat mensen aan iets anders kunnen denken dan hun kwaal tijdens het wachten. Deze heb ik ook allemaal weg moeten halen, die dingen vind ik wel een beetje jammer. Daarom heb ik nu een uitspraak: ‘een uitgever gevonden, mijn boek en ik gebonden’. Want zo voelt het wel een beetje.”
Het boek is niet het eerste dat Poelman uitgeeft, ze vindt het namelijk erg leuk om gedichten in te zenden of op sites te zetten. Zo heeft ze al in vele kerkelijke bladen gestaan, waaronder de krant CC. “Deze werd landelijk verspreid, dus dat was geweldig.” Naast de verschillende kerkbladen, heeft ze al eens in de Weekkrant gestaan en met een gedicht in dialect in het Groninger tijdschrift ‘Toal en Taiken’. Een ander gedicht waar de dichtster trots op is is een dichterlijke vertaling van een boek van Jan Siebelink.
“Nadat hij hem zelf had gelezen, was hij diep ontroerd, het was precies de kern van wat hij met het boek bedoelde, hij heeft hem daarom ook ingelijst en hij heeft zich opgegeven voor mijn bundel.” Tijdens haar avontuur met het achterlaten van gedichten en het voordragen van gedichten, hoorde Poelman steeds vaker dat ze haar gedichten uit moest geven, de tip over deze uitgeverij kwam van Boekhandel De Borg uit Grootegast. “Ik had een manuscript dat ik aan de mensen van de boekhandel liet lezen, zij werden enthousiast en vonden dat ik iets naar deze uitgever op moest sturen. Nadat ik dit deed, wilde deze uitgever gelijk met mij in zee.”
Al lijkt de boven beschreven weg er een van jaren, dit verhaal heeft zich in een loop van 2 jaar afgespeeld, eigenlijk nadat Poelman haar moeder overleed. “Op haar eerste verjaardag na haar overlijden ging ik op bezoek naar de woonhaven in Zuidhorn, waar zij haar laatste tijd heeft doorgebracht. Ik wist niet zo goed wat ik moest deze dag. Toen ik daar was heb ik wat gekletst met de mensen daar. Ik ging naar huis en zette zomaar iets op papier, zo ontstond mijn eerste gedicht. Daarna schreef ik eens een gedicht over mijn schoonouders en zo ging ik maar door.” Momenteel schrijft ze over alles en dan vanuit haar gevoelsleven. De gedichten die Poelman in het dialect schrijft zijn wat meer caberetesk en vooral bedoeld om voor te dragen, daar is de dichter namelijk ook gek op. Maar de kennis van het dichten komt bij haar moeder vandaan, zij droeg altijd voor. “Helemaal toen ze dementerende werd deed ze er een heel theatrale omlijsting bij, prachtig. Dat is mijn basis, mijn moeder leerde mij de liefde voor de poëzie.”
Bron/foto: Coby Poelman-Duisterwinkel/Streekkrant
__medium.jpg)
__medium.jpg)
