‘Ik collecteer al vijf jaar voor Amnesty en het blijft leuk.’
Dat zegt Danny, een collectant in de folder “Geef om vrijheid” die ik tegelijk met mijn collectebus ontving. Want ook ik ging weer op pad, voor de vijfde keer.
Al aardig doorgewinterd. Vorig jaar - banjerend op dikke profielzolen over vastgevroren sneeuw - ging ik een paar keer bijna onderuit. Was men daardoor extra vrijgevig? Hoe het ook zij, ik had een recordopbrengst.
Dit jaar geen sneeuw, maar onstuimig, zodat ‘Je treft het niet, wat een wind’ niet van de lucht was. Maar het was droog, gelukkig.
De beste begintijd is om 17.00 uur. Veel mensen zijn dan thuis en kookluchtjes geuren me tegemoet, terwijl ik wacht op veelal kleingeld dat men ergens in huis bij elkaar scharrelt. Intussen weet ik ook de beste eindtijd. Amnesty adviseert tot 20.00 uur, maar in mijn vaste straten is dat echt te laat. Veel ouderen doen zodra het donker wordt, de deur al niet meer open en dan is het nog geen half zeven.
Als doorgewinterde collectant weet ik ook wie wel of niet iets in de bus duwt. Opvallend vind ik dat sommige jonge mensen heel beslist “nee”-schuddend de deur weer sluiten. Eén gezin doet gewoon niet open – zelfs niet na een klop op het raam vanwege een haperende bel - terwijl ik ze toch duidelijk aan tafel zie zitten. Ook is er een man die me al een paar keer – met de deur op een kier – nogal lomp heeft afgepoeierd met: ‘Doar geven wie nait veur.’
Toch sla ik nooit een huis over. Druk elk jaar gewoon weer op de bel. Want soms geven ze het ene jaar niet en het andere wel. En bij echtparen maakt het nog wel eens verschil wie van de twee thuis is.
Wie ik maar één keer in de afgelopen vijf jaar thuis trof, zijn de bewoners van “Ennia”. Zo ben ik hun huis gaan noemen. Want na een druk op de bel galmt er – heel verrassend - muziek van Ennia door de hal. En, omdat ze niet thuis zijn, druk ik gerust nog een paar keer en sta daar in het donker te genieten.
Doar geven wie nait veur? Ach, dát is maar een heel klein percentage. Het merendeel zegt hier nog altijd: ‘Doar geven wie wel veur!’
Het doel van Amnesty International is immers duidelijk en bij vrijwel iedereen bekend: weerstand bieden aan regimes die vrijheden onderdrukken. Net als Danny in de AI-folder ga ik daar graag de straat voor op!
15-2-2011
Piety Veenema