COLUMN van Piety: Herinneringsbankjes
We waren er weer. Is het al jaren traditie dat we hier in het voorjaar wandelen, zo langzamerhand begint het daar in november ook op te lijken. Het was rustig grijs herfstweer op 16 november, in tegenstelling tot wat het soms in deze maand kan zijn: stormachtig.
Stormachtig. Daaraan dacht ik toen wij dus in “Het Zwanenwater” waren, een natuurgebied ten zuiden van Callantsoog. Je kunt hier eindeloos wandelen door de duinvalleien, in deze oase van rust. En onderweg kun je uitrusten of van het uitzicht genieten, op een van de ruim twintig herinneringsbankjes. Met soms aansprekende teksten.
“May the wind be always at your back”
Dat bankje op het uitkijkpunt bracht me 40 jaar terug in de tijd, naar 13 november 1972. De wind gierde om het huis, dakpannen vlogen je letterlijk om de oren. Ik herinnerde me reacties: “Nog maar 52, veel te jong.” En: “Die man had met zijn hartkwaal nooit door die storm naar zijn werk moeten fietsen.” Alsof hij dan nog zou hebben geleefd. Mijn moeder, die met zeven kinderen van 12 tot 21 achterbleef, geloofde daar niet in. Ze was er van overtuigd dat mijn vader dan thuis zou zijn gestorven in plaats van in de fietsenstalling bij Philips.
“We cannot change the wind, but we can adjust our sails”
Misschien had mijn vader destijds de wind wel in de rug, mijmerde ik. Net als ik. Ik werd die maandagmorgen om half acht, lopend naar mijn werk, letterlijk door de wind vooruit geblazen. Onderweg hoorde ik de sirene van een ambulance. Veel later die dag besefte ik pas dat het wel eens de ambulance geweest zou kunnen zijn die op weg was naar mijn vader.
“Now close your eyes and listen”
Uitrustend op deze bank herinnerde ik me van een vorige keer het geluid van klotsend water tegen de walbeschoeiing. Nu – op deze grijze novemberdag - was het bijna windstil en er was geen enkele vogel te horen. Ineens dacht ik aan mijn column “Wat als…” die ik eind maart 2012 schreef, óók na ons bezoek aan “Het Zwanenwater”.
Wat als… ik hier een herinneringsbankje voor mijn vader zou mogen plaatsen…
Het eerste wat mij te binnen schoot: “40 jaar voorbij”
Tegelijk besefte ik: daar ga ik niet alleen over. Ik heb nóg zes zussen.
Maar voor mij zou – na de eerste najaarsstorm in november van het afgelopen weekend – de tekst nog een vervolg mogen krijgen: “in de stilte ben jij”.
Piety Veenema, 26 november 2012
Reageren op mijn column?
Mail dan naar info@pietyveenema.nl of piety-veenema@llive.nl